Nico Out, PZC 2011

Haar inspiratie haalt Sabine Beckmann (1956) uit wat ze om zich heen ziet, maar ook uit de media. Zij maakte bijvoorbeeld foto’s van een TV-programma over Romy Schneider en nam die als aanleiding voor een schilderij. De verdwijning van Natalie Holloway is ook een onderwerp dat Beckmann aanzette tot het maken van een schilderij. Vrouwen, mensen, leven, tragiek en hoop zijn zaken die je in de tentoonstellingszaal van Kunstuitleen De Bevelanden tegenkomt. Beckmann schildert herkenbare beelden, vlot, vaardig, raak, sappig en expressief. Door het nat-in-nat werken hebben sommige doeken, zoals het grote zelfportret, een wat grijzige, matte aanblik. Dat is zo bedoeld, want in andere composities houdt Beckmann het licht vast, zoals in het prachtige ‘Meisje in feestjurk’. Toch is er nooit sprake van onbekommerdheid. Het stralende rose en wit van de meisjesbeeltenis is omgeven door vaal, viezig geel en roze, dat die tint krijgt door de donkere kleuren die eronder liggen. Beckman schept zo een tegenstelling die het beeld van een mogelijke oppervlakkigheid ontdoet. De oplichtende verschijning van het meisje tegen de morsige achtergrond kun je zien als beeld van hoop. Je kunt, als je de omgeving als het meest bepalend ziet, die als (be)dreigend ervaren. De ambivalentie, het op twee gedachten hinken, is kenmerkend voor de betekenissen die Beckmann haar voorstellingen meegeeft. Eén van de sterkste doeken toont een peuter die zich losmaakt uit de handen van een volwassene. De houding van de volwassene drukt zowel loslaten als beschermen uit. Dat slaat zowel op de houding van de volwassene ten opzichte van de peuter als op de innerlijke dialoog van de volwassene. Die gelaagdheid speelt door al de schilderijen heen. Dat leidt tot overtuigend werk dat afziet van elke behaagzucht.